W tym momencie śmiało mogę powiedzieć, że Dumoulin staje się jednym z faworytów do zwycięstwa w Giro d’Italia.
Na dzień dzisiejszy tylko on nie miał gorszego dnia, chwili słabości. Jedzie pewnie i inteligentnie. Nairo na etapie do Oropa pokazał to, o czym pisałem po Blockhaus, ma zmianę rytmu, potrafi skoczyć, jak zwykł robić, ale nie ma „wytrzymania”, każdy skok kosztuje go dużo. Dla niego sprawa robi się skomplikowana, bo na ostatniej czasówce może liczyć na kolejne 3 minuty od Toma. W tym momencie nie tylko Nairo potrzebuje mieć super dzień, najlepiej jutro i w czwartek, ale przede wszystkim Dumoulin musi mieć dzień kryzysu.
Nawet jeśli Nairo zaatakuje pod Mortirolo to… zostanie sam, nie ma innego kolarza, który mógłby z nim pojechać zostawiając Holendra z tyłu. W czwartek natomiast Nairo musi pojechać od pierwszego podjazdu ryzykując nawet własne podium, problem w tym, że wszystkie 5 podjazdów jest o średnim nachyleniu od 6-7%, czyli faworyzujące jeżdżącego równo, ale bardzo mocno i szybko Toma.
Na sobotnim etapie zdziwiło mnie to, że właściwie cały Movistar pojechał słabo, dużo ludzi odpuszczało jak na mega trudnym etapie, a było to zaledwie 3 godziny i 1000 m przewyższenia. Finałowe 5 km Dumoulin pokonał z pionową prędkością 1785 VAM, jadąc ze średnią około 6,45 W/kg. Robi wrażenie, stać go na to, ale właśnie stąd uważam, że czwartkowy etap jest bardzo pod niego. Jak nie będzie, to będzie bardzo ciekawie. Wierzę w charakter Kolumbijczyka i już się nie mogę doczekać etapów współczując trochę kolarzom, co muszą z siodełkiem w… przejechać te góry i przeklinać atakujących. To jest jednak piękne, proszę uwierzyć. Żyłem zawsze bardzo ostatnim tygodniem Giro. Właściwie tylko nim.
Cały czas kibicuje Jankowi Hirtowi, który z etapu na etap jedzie coraz lepiej, mam nadzieję, że kolejne górskie skończy już w top 10, a jak szczęścia i odwagi mu nie zabraknie to i powalczy o etap bo nogi ma niezłe.
Kalifornia dream… ale nie dla Rafała. Niestety. Z pozycji telewidza odniosłem wrażenie, że na mecie pod górę to właśnie on kręcił najlepiej, za każdym razem bardzo szybko i błyskotliwie dochodząc do próbujących zaatakować kolarzy. Sam jednak nigdy nie spróbował tak naprawdę oderwać się od innych, a ograniczył się do kontrolowania. Jak już kiedyś pisałem, ja mam zawsze wrażenie, że Rafa tyłka nie podniesie, jak się nie czuje na 100%. Teraz może czuł się pewnie i bezpiecznie mając „koszul”, a i uwierzył, że jest najlepszym „czasowcem” z pozostałych rywali. Ok, 15-sekundowe zwycięstwo na szczycie też by mu nic nie dało, ale drugi etap na otarcie łez by był.
Ciężko oceniać, szkoda tylko wyścigu. Nawet jeśli Kalifornia nie była celem sama w sobie, to pokazała, że Polak jest dobrze przygotowany i na TdF będzie w super formie. Tak więc pozytywna próba, ale wiadomo, kibice chcą jak najwięcej, a ja się doszukuję zawsze, co mój faworyt mógł zrobić lepiej.
Wszystkie teksty, rysunki, zdjęcia oraz wszystkie inne informacje opublikowane na niniejszych stronach podlegają prawom autorskim Sylwestra Szmyda. Wszelkie kopiowanie, dystrybucja, elektroniczne przetwarzanie oraz przesyłanie zawartości bez zezwolenia Sylwestra Szmyda jest zabronione.